Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2016

The human

Φαίνεται το ρέμα που με παρέσυρε από την προηγούμενη ανάρτηση, ήταν κομμάτι δυνατό  και με πήγε πολύ μακριά! Ούσα, όμως, δεινή κολυμβήτρια, να που τα κατάφερα και ξαναβγήκα στην επιφάνεια... των αναρτήσεων! Τι μεσολάβησε σ'αυτό το διάστημα, δεν θα σας το πω, όχι πως δεν θέλω αλλά και θα μου κουραστείτε να διαβάζετε και δεν θα καταλάβετε...χαχαχα. Όχι δεν υποτιμώ την νοημοσύνη σας αλλά ούτε κι εγώ τα'χω καταλάβει όλα, για να'μαι ειλικρινής. Μπουρδουκλωμένο το καλοκαιράκι του '16... αλησμόνητο! Έδωσε τροφή για πολλές εσωτερικές διεργασίες, σκέψεις, απολογισμούς, κρίσεις και κριτικές... να'χουμε να πορευόμαστε και τον χειμώνα!    Κέντρο όλων των διεργασιών, ''ο άνθρωπος''.  Λογιών λογιών άνθρωποι στον κόσμο ετούτο, που καλούνται να συνυπάρξουν... όχι πάντα αρμονικά κι όχι πάντα πετυχημένα. Τώρα γι'αυτό μπορούμε να κουβεντιάζουμε ώρες αλλά δεν είναι το ζητούμενο. Αλλού θέλω να καταλήξω... Caran d'ache supracolor pensils on pastelmat

Με παρέσυρε το ρέμα

Αυτή τη χρονιά (να μη τα ξαναλέμε, εγώ χρονιά εννοώ την σχολική και δεν μπορώ να το αλλάξω με τίποτα αυτό) νιώθω πως με παρέσυρε ένας χείμαρρος. Εδώ να κρατηθώ, εκεί να πιαστώ, η ορμή του νερού με νικούσε συνεχώς κι όλο παραδερνόμουν (κι ακόμη συνεχίζω) από δω κι από κει, χωρίς ανάσες, παρά μόνο τις ελάχιστες για να επιβιώσω. Ο λόγος; Ο άτιμος ο ρυθμός, ο ρυθμός της καθημερινότητας κι όλων όσων πρέπει να γίνονται χωρίς να σου αφήσουν χρόνο ούτε καν να σκεφτείς. Κι εγώ είμαι άνθρωπος σκεπτόμενος, θέλω την ώρα μου να βάλω κάτω τα πράγματα να τα μελετήσω. Καταπιέζομαι να λειτουργώ σε τέτοιες ταχύτητες αλλά για φέτος πήγε η σκέψη περίπατο κι όλα γίνονταν αστραπιαία.    Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι και να σας πω την αλήθεια, καθόλου δυσάρεστοι οι περισσότεροι. Ίσα ίσα που  όλα όσα έκανα κι ακόμη κάνω, μου δίνουν πολύ μεγάλη χαρά...μόνο που θα χρειαζόμουν καμιά δεκαριά ώρες να μεγαλώσει η μέρα... χαχαχα. Μ'έναν πρωτοετή... στο δημοτικό, δεν θέλεις τίποτε άλλο για να γεμίσει η μέρα σο

UKCPS 15th Annual Open International Exhibition 2016 LONDON... ή αλλιώς ''The Terminal''

  Σήμερα θέλω να'χετε όρεξη γιατί η ανάρτηση θα'ναι λίγο μεγαλούτσικη. Να σας ευχηθώ πρώτα πρώτα, χρόνια πολλά και μπαίνω κατευθείαν στο θέμα για να μη μου βαρεθείτε και μου φύγετε στα μισά.    Είναι γνωστό πως εδώ και κάποια χρόνια παίρνω μέρος σε κάποιες εκθέσεις εκτός συνόρων με βασική αυτή του Συνδέσμου των Ζωγράφων με Χρωματιστά Μολύβια της Αγγλίας ( UKCPS ). Η συμμετοχή δεν είναι δεδομένη καθώς τα έργα που καταθέτεις περνούν από επιτροπή και πολλές φορές απορρίπτονται...το'χω πιει αυτό το πικρό ποτήρι once (μου ξεφεύγουν κάποια αγγλικά που και που...είναι από την συναναστροφή με την Ελισσάβετ, συγχωρείστε με).    Φέτος επιλέχθηκαν δυο μου έργα και ήταν για μένα η 5η μου φορά. Αυτό, για τους κανόνες του συνδέσμου, σημαίνει ανάδειξη του συμμετέχοντα σε silver member. Έτσι κονόμησα και τίτλο...όχι ευγενείας αλλά βολευτείτε προς το παρόν και βλέπουμε στην πορεία...ουδείς γνωρίζει που μπορεί να φτάσουν δυο Ελληνίδες στο Λονδίνο. Γιατί δυο...Θα μου πείτε. Γιατί φέτος γ

Έκθεση μαθητών...2ος χρόνος!

   Με πολλή φόρα μας ήρθε το 2016 και να που κοντεύει το Πάσχα και δεν έχουμε πάρει ανάσα. Δεν ξέρω για σας αλλά για μένα δεν μπορώ να πω πως ήταν από τα πιο εύκολα διαστήματα της ζωής μου. Χωρίς κάτι ιδιαίτερα σοβαρό (ας πούμε)  αλλά με πολλά και διάφορα ''ενοχλητικά'' απ'αυτά που λες ''οκ ας είναι ως εδώ'', κύλησαν οι πρώτοι μήνες του χρόνου κι ενώ είχα τόσα να σας πω, έμεινα άλαλη για πολύ καιρό πάλι.    Ήρθε όμως ένας Απρίλης φωτεινός και χαμογελαστός και κάτι σαν να άλλαξε ξαφνικά. Σαν να φύγανε τα συννεφάκια που είχαν καθίσει όλον αυτόν τον καιρό στον σβέρκο μου (αυτό πάρτε το κυριολεκτικά... μεγάλος μπελάς με βρήκε!) αλλά και στον σβέρκο πολύ δικών μου ανθρώπων (αυτό πάρτε το ψιλομεταφορικά) και αρχίσαμε να παίρνουμε ανάσες.   Μέσα σ'όλη αυτή την αναμπουμπούλα των πρώτων μηνών του έτους έγιναν κι όμορφα πράγματα, με τις δυσκολίες τους...με τις αγωνίες τους... αλλά όμορφα.    Ένα απ'αυτά ήταν μια έκθεση εκεί στις αρχές του Μάρ

Καλή ονειρεμένη χρονιά

Να ξεκινήσω με μια ευχή για την νέα αυτή χρονιά. Μια ευχή κλεμμένη από μια φίλη-μαθήτρια που την έβαλε στόχο για τον χρόνο που μας ήρθε. Εύχομαι στον καθένα ξεχωριστά να βρει και να βαδίσει το μονοπάτι της ζωής του. Να βγει απ'τον λαβύρινθο των υποχρεώσεων, των ''πρέπει'' και των ''θέλω'' των άλλων και ν'ακολουθήσει αυτά που ευχαριστούν τον ίδιο. Αυτά που ονειρεύτηκε παιδί. Εκεί πίσω, αν δεν φοβηθούμε να γυρίσουμε, θα βρούμε αυτά που πραγματικά αγαπάμε. Οφείλουμε να δώσουμε στον εαυτό μας αυτήν την ευκαιρία. Να βρει ό,τι έχασε στο ποτάμι της ζωής, στον χείμαρρο αυτόν που μας παρασύρει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και φτάνουμε ξαφνικά σε όχθες που ποτέ δεν επιλέξαμε, τσακισμένοι κι ανήμποροι, κατά τα φαινόμενα, να γυρίσουμε πίσω και να βρούμε όσα σκορπίστηκαν απ'την ορμή του ποταμού, τα θέλω μας, τα όνειρά μας.  κι έπιασα μολύβια μετά από καιρό... Πριν λίγες μέρες σε μια επαρχιακή όμορφη πόλη αντίκρισα δυο μάτια με αυτή ακριβώς τη λαχτάρα.